Luiheid is het laatste taboe. We hollen met ons allen het volgende project, de interessante opdracht, de nieuwe uitdaging achterna. We zijn flexible werkers en freelance werkers; we kennen geen uren, zeggen altijd ‘ja’, en bepalen onze waarde in termen van employability. We slagen als we werken, als we non-stop werken. Luiheid is de laatste zonde. En zoals steeds, zijn we ook door deze zonde geobsedeerd. Zij die niet werken, moeten bewijzen dat ze willen werken. Dat ze geen uren kennen, ‘ja’ willen zeggen, flexibel zijn. Dat ze willen rennen en slagen; opstaan en op tijd komen. Dat ze niet lui zijn. We willen het voortdurende bewijs dat ze willen werken, omdat we een zoet plezier in luiheid vermoeden dat we de ander niet gunnen. Dit verraadt hoe hard we lijden aan het werken dat we zo hartstochtelijk achterna lopen. We verwerken ons tot ressentiment.

Petra Van Brabandt is filosofe en schreef een doctoraat over David Hume’s moraalfilosofie. Ze doceert aan Sint Lucas Antwerpen en doet onderzoek naar kunst & narrativiteit en kunst & pornografie.